[سوره الأعراف (7): آيات 57 تا 58]

وَ هُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذا أَقَلَّتْ سَحاباً ثِقالاً سُقْناهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنا بِهِ الْماءَ فَأَخْرَجْنا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ كَذلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتى‌ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (57) وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذِي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلاَّ نَكِداً كَذلِكَ نُصَرِّفُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ (58)

ترجمه:

57- او كسى است كه بادها را پيشاپيش (باران) رحمتش مى‌فرستد تا زمانى كه ابرهاى سنگين بار را (بر دوش خود) حمل كنند در اين هنگام آنها را به سوى سرزمينهاى مرده مى‌فرستيم و به وسيله آن آب (حياتبخش) نازل مى‌كنيم و با آن از هر گونه ميوه‌اى (از خاك تيره) بيرون مى‌آوريم، و اينگونه (كه زمينهاى مرده را زنده كرديم) مردگان را (نيز در قيامت) زنده مى‌كنيم تا متذكر شويد.

58- و سرزمين پاكيزه (و شيرين) گياهش به فرمان پروردگار مى‌رويد اما سرزمين‌هاى بد طينت (و شوره‌زار) جز گياه ناچيز و بى ارزش از آن نمى‌رويد، اينگونه، آيات را براى آنها كه شكرگزارند بيان مى‌كنيم.

تفسير: مربى و قابليت هر دو لازم است‌

در آيات گذشته اشاره‌هاى مكرر به مساله" مبدء" يعنى توحيد و شناسايى‌