از يكى از آن دو چشمه مى‌نوشند، و تمام كينه‌ها و حسدها از قلب آنها شسته مى‌شود و اين همان شراب طهور است، و در چشمه ديگر خود را شستشو مى‌دهند و طراوت و زيبايى در اندام آنها آشكار مى‌شود، به طورى كه بعد از آن هرگز ژوليده و رنگ پريده و دگرگون نخواهند شد" [1] اين حديث گرچه سندش به پيامبر و امامان نرسيده است و تنها يكى از مفسران به نام" سدى" نقل كرده، اما بعيد نيست در اصل از پيامبر ص نقل شده باشد زيرا اين امور از مسائلى نيست كه امثال" سدى" بتوانند از آن آگاهى يابند، و در هر حال اشاره لطيفى است به اين حقيقت كه بهشتيان هم از درون شستشو مى‌شوند و هم از برون، هم زيبائيهاى جسمانى دارند و هم زيبائيهاى روحانى، و هيچگونه حسد و كينه آنها را رنج نمى‌دهد.

خوشا به حال مردمى كه در اين دنيا نيز بهشتى براى خود بسازند و سينه‌ها را از كينه‌ها و حسدها پاك كنند، و از رنجهاى ناشى از آن بركنار گردند.

قرآن پس از ذكر اين نعمت روحانى، اشاره به نعمت مادى و جسمانى آنها كرده مى‌گويد:" از زير قصرهاى آنها نهرهاى آب جريان دارد" (تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ).

سپس رضايت و خشنودى كامل و همه جانبه اهل بهشت را با اين جمله منعكس مى‌كند كه آنها مى‌گويند:" حمد و سپاس مخصوص خداوندى است كه ما را به اين همه نعمت رهنمون شد و اگر او ما را راهنمايى نمى‌كرد، هرگز، هدايت نمى‌يافتيم اين توفيق او بود كه دست ما را گرفت و از گذرگاههاى زندگى عبور داد و به سر منزل سعادت رسانيد". (وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدانا لِهذا وَ ما كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ‌).

" مسلما فرستادگان پروردگار ما، راست مى‌گفتند و ما با چشم خود درستى‌

[1] تفسير المنار جلد 8 صفحه 421.