و به همين دليل نيز تحريم شده است.

بنا بر اين نبايد انتظار داشت كه گوشتهاى حرام، هميشه داراى زيانهاى بهداشتى باشد، بلكه گاهى به خاطر زيانهاى معنوى و اخلاقيش تحريم شده است، و از اينجا روشن مى‌شود كه شرائط ذبح اسلامى نيز بر دو گونه است، بعضى مانند بريدن رگهاى چهارگانه و بيرون ريختن خون حيوان، جنبه بهداشتى دارد، و بعضى مانند رو به قبله بودن و گفتن" بسم اللَّه" و ذبح به وسيله مسلمان، جنبه معنوى.

در پايان آيه كسانى را كه از روى ناچارى و اضطرار، و نيافتن هيچ غذاى ديگر براى حفظ جان خويش، از اين گوشتهاى حرام استفاده مى‌كنند، استثناء كرده و مى‌گويد:" كسانى كه اضطرار پيدا كنند، گناهى بر آنها نيست، مشروط بر اينكه تنها به خاطر حفظ جان باشد نه به خاطر لذت و يا حلال شمردن حرام الهى و نه زياد از حد، بخورند در اين صورت پروردگار آمرزنده مهربان آنها را معاف خواهد ساخت" (فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَإِنَّ رَبَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌) [1] در حقيقت اين دو شرط براى آن است كه افرادى اضطرار را دستاويز براى تجاوز به حريم قوانين الهى نسازند، و به بهانه اضطرار از حدود مقررات خدا پا فراتر ننهند.

ولى در بعضى از روايات اهل بيت ع مانند روايتى كه در تفسير عياشى از امام صادق ع نقل شده چنين مى‌خوانيم‌

الباغى الظالم و العادى الغاصب‌

:" منظور از باغى، ستمگر است و منظور از عادى، غاصب است" و نيز در روايت ديگرى از امام ع نقل شده كه فرمود:

الباغى الخارج‌

[1]" باغ" يا" باغى" از ماده" بغى" به معناى طلب است و" عاد" يا" عادى" از ماده" عدو" به معناى تجاوز مى‌باشد.