ولى جمعى ديگر نزول آيه را در مورد علي ع مسلم دانسته‌اند، اما در اينكه دلالت بر مساله ولايت و خلافت دارد ترديد نموده‌اند كه اشكال و پاسخ آنها را بزودى بخواست خدا خواهيم شنيد.

به هر حال همانطور كه در بالا گفتيم رواياتى كه در اين زمينه در كتب معروف اهل تسنن- تا چه رسد به كتب شيعه- نقل شده، بيش از آن است كه بتوان آنها را انكار كرد، و يا به سادگى از آن گذشت نمي‌دانيم چرا درباره شان نزول ساير آيات قرآن به يك يا دو حديث قناعت مى‌شود اما درباره شان نزول اين آيه اينهمه روايت كافى نيست، آيا اين آيه خصوصيتى دارد كه در ساير آيات نيست؟ و آيا براى اينهمه سختگيرى در مورد اين آيه دليل منطقى مى‌توان يافت؟

موضوع ديگرى كه در اينجا يادآورى آن ضرورت دارد اين است كه رواياتى كه در بالا ذكر كرديم تنها رواياتى بود كه در زمينه نزول آيه درباره على ع وارد شده است (يعنى رواياتي مربوط به شان نزول آيه بود) و گرنه رواياتى كه درباره جريان غدير خم و خطبه پيامبر ص و معرفى على به عنوان وصى و ولى نقل شده به مراتب بيش از آن است، تا آنجا كه نويسنده محقق علامه امينى در" الغدير" حديث غدير را از 110 نفر از صحابه و ياران پيامبر ص و با اسناد و مدارك و از 84 نفر از تابعين و از 360 دانشمند و كتاب معروف اسلامى نقل كرده است كه نشان مى‌دهد حديث مزبور يكى از قطعى‌ترين روايات متواتر است و اگر كسى در تواتر اين روايت شك و ترديد كند. بايد گفت كه او هيچ روايت متواترى را نمى‌تواند بپذيرد.

چون بحث درباره همه رواياتي كه در" شان نزول آيه" وارد شده و همچنين درباره تمام رواياتي كه در مورد حديث غدير نقل شده نياز به نوشتن كتاب قطورى دارد و ما را از طرز نوشتن تفسير خارج مى‌سازد بهمين اندازه قناعت كرده، و كسانى را كه مى‌خواهند مطالعه بيشترى در اين زمينه كنند به كتابهاى" الدر المنثور"