گرچه در آيه تنها اشاره به سهم خداوند شده است، ولى از جمله‌هاى بعد استفاده مى‌شود كه سهمى براى خدا و سهمى براى بتها قرار مى‌دادند، در روايات آمده است كه: مصرف سهمى كه براى خدا قرار داده بودند، كودكان و مهمانان بودند و از آن براى اين كار استفاده مى‌كردند و اما سهمى كه از زراعت و چارپايان براى بتها قرار داده بودند، مخصوص خدمه و متوليان بت و بتخانه و مراسم قربانى و استفاده خودشان بود [1] و تعبير به" لِشُرَكائِنا" (شريكهاى ما) براى بتها به خاطر آن است كه آنها را شريك اموال و سرمايه و زندگى خويش مى‌دانستند.

تعبير به" مِمَّا ذَرَأَ" (از آنچه خدا خلق كرده) در حقيقت اشاره به ابطال عقيده آنها است.

زيرا اين اموال همگى مخلوق خدا بودند، چگونه سهمى از آنها براى خدا قرار مى‌دادند و سهمى براى بتها.

سپس اشاره به داورى عجيب آنها در اين باره كرده و مى‌گويد" سهمى را كه براى بتها قرار داده بودند هرگز به خدا نمى‌رسيد و اما سهمى را كه براى خدا قرار داده بودند به بتها مى‌رسيد" (فَما كانَ لِشُرَكائِهِمْ فَلا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ وَ ما كانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلى‌ شُرَكائِهِمْ‌).

در اينكه منظور از اين جمله چيست ميان مفسران گفتگو است ولى همه آنها تقريبا به يك حقيقت بر مى‌گردند و آن اين است: هر گاه بر اثر حادثه‌اى قسمتى از سهمى كه براى خدا از زراعت و چهار پايان قرار داده بودند آسيب مى‌ديد و نابود مى‌شد مى‌گفتند مهم نيست خداوند بى‌نياز است، اما اگر از سهم بتها از بين مى‌رفت سهم خدا را به جاى آن قرار مى‌دادند و مى‌گفتند: بتها نياز

[1] تفسير المنار جلد هشتم صفحه 122.