دو آيه فوق ظاهرا به دو جنبه مختلف اين دو قضيه اشاره مى‌كند: در آيه اول اشاره به وحدت خدايان سه‌گانه، و در آيه دوم اشاره به تعدد آنها است، و قرار گرفتن اين دو بيان پشت سر هم در حقيقت اشاره به يكى از دلائل روشن ابطال عقيده آنها مى‌باشد كه چگونه خداوند گاهى با مسيح (و روح القدس) حقيقتا يكى و گاهى حقيقتا سه چيز مى‌شود مگر مساوى بودن سه با يك معقول است؟

آنچه اين حقيقت را تاييد مى‌كند اين است كه ما در ميان مسيحيان هيچ طايفه‌اى را نمى‌يابيم كه به خدايان سه‌گانه قائل نباشند [1] سپس قرآن به طور قاطع در پاسخ آنها مى‌گويد:" هيچ معبودى جز معبود يگانه نيست" (وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا إِلهٌ واحِدٌ).

مخصوصا ذكر كلمه" من" قبل از" اله" تاكيد بيشترى را در نفى معبودهاى ديگر مى‌رساند.

دگر بار با لحن شديد و مؤكد به آنها اخطار مى‌كند كه" اگر دست از اين عقيده برندارند عذاب دردناكى در انتظار كسانى كه بر اين كفر باقى بمانند خواهد بود" (وَ إِنْ لَمْ يَنْتَهُوا عَمَّا يَقُولُونَ لَيَمَسَّنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌).

كلمه" من" در" منهم" به عقيده بعضى بيانيه است ولى ظاهر اين است كه براى" تبعيض" بوده باشد و در حقيقت اشاره به كسانى است كه بر كفر و شرك خود باقى مى‌مانند و بعد از دعوت قرآن به توحيد باز نگشتند، نه آنها كه توبه كردند و بازگشت نمودند.

در تفسير المنار از كتاب اظهار الحق داستانى نقل شده كه ذكر آن در اينجا

[1] در بعضى از روايات و بعضى از تواريخ نقل شده كه در ميان مسيحيان اقليتى وجود دارند كه معتقد به خدايان سه‌گانه نيستند بلكه تنها به وحدت عيسى با خدا اعتقاد دارند ولى ما امروز كمتر نام و نشانى از آنها مى‌بينيم.