شان نزول:

در شان نزول اين آيه روايات متعددى در منابع حديث و كتب تفسير نقل شده از جمله اينكه آيه در مورد شخصى به نام" عبد اللَّه بن سعد" كه از كاتبان وحى بود و سپس خيانت كرد و پيغمبر ص او را طرد نمود و پس از آن ادعا كرد كه من مى‌توانم همانند آيات قرآن بياورم نازل گرديده، جمعى از مفسران نيز گفته‌اند كه آيه يا قسمتى از آن در باره" مسيلمه كذاب" كه از مدعيان دروغين نبوت بود نازل گرديده است، ولى با توجه به اينكه داستان مسيلمه در اواخر عمر پيغمبر ص بود، و اين سوره از سوره‌هاى مكى است، طرفداران اين شان نزول معتقدند كه اين آيه همانند چند آيه ديگر از اين سوره در مدينه نازل شده است و به دستور پيامبر ص در لابلاى آيات اين سوره قرار داده شده است.

و در هر حال آيه همانند ساير آيات قرآن كه در شرائط خاصى نازل شده مضمون و محتواى آن كلى و عمومى است و همه مدعيان نبوت و مانند آنها را شامل مى‌شود.

تفسير:

به دنبال آيات گذشته كه اشاره به گفتار يهود در باره نفى نزول كتاب آسمانى بر هيچكس نموده بود، در اين آيه سخن از گناهكاران ديگرى است كه در نقطه مقابل آنها قرار دارند و ادعاى نزول وحى آسمانى بر خود مى‌كنند، در حالى كه دروغ مى‌گويند.

و در حقيقت به سه دسته از اينگونه افراد در آيه مورد بحث اشاره شده است.

نخست مى‌گويد:" چه كسى ستمكارتر است از كسانى كه بر خدا دروغ مى‌بندند و آيه‌اى را تحريف و سخنى از سخنان خدا را تغيير مى‌دهند" (وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى‌ عَلَى اللَّهِ كَذِباً).