و در تعقيب آن نام جمع كثيرى از پيامبران را كه از دودمان ابراهيم بودند مى‌برد، نخست مى‌گويد:" از دودمان ابراهيم، داود و سليمان و ايوب و يوسف و موسى و هارون هستند" (وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ وَ مُوسى‌ وَ هارُونَ‌).

سپس با اين جمله كه" اين چنين نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم" روشن مى‌كند كه مقام و موقعيت آنها در پرتو اعمال و كردار آنها بود (وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ‌).

در اينكه ضمير من ذريته (از دودمان او) به چه كسى بر مى‌گردد؟ به ابراهيم يا نوح؟ در ميان مفسران گفتگوى زيادى است، ولى غالب مفسران آن را به ابراهيم باز گردانيده‌اند و ظاهرا نبايد ترديد داشت كه مرجع ضمير ابراهيم است، زيرا بحث آيه درباره مواهب خدا نسبت به ابراهيم مى‌باشد، نه درباره نوح پيغمبر، به علاوه از روايات متعددى كه بعدا نقل خواهيم كرد اين موضوع نيز استفاده مى‌شود.

تنها مطلبى كه سبب شده بعضى از مفسران ضمير را به نوح باز گردانند ذكر نام" يونس" و" لوط" در آيات بعد است، زيرا مشهور در تواريخ آن است كه" يونس" از فرزندان ابراهيم نبوده، و" لوط" هم برادرزاده يا خواهرزاده ابراهيم است.

ولى در مورد" يونس"، مورخان اتفاق نظر ندارند، بعضى او را از دودمان ابراهيم دانسته‌اند [1] و بعضى او را از پيامبران بنى اسرائيل شمرده‌اند [2] به علاوه مورخان معمولا نسب را از طرف پدر حفظ مى‌كنند، چه مانعى دارد كه يونس همانند عيسى كه نامش را نيز در آيات فوق مى‌خوانيم از طرف مادر، به ابراهيم منتهى شود.

[1] تفسير آلوسى جلد 7 صفحه 184.

[2] دائرة المعارف فريد وجدى جلد دهم صفحه 1055 (ذيل ماده يونس).