نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 5 صفحه : 304
2- قرآن مجيد مىگويد: مسلمانان حق ندارند براى مشركان استغفار كنند اگر چه
بستگان و نزديكان آنها بوده باشند، سپس براى اينكه كسى استغفار ابراهيم را در باره
آزر دستاويز قرار ندهد چنين مىگويد: وَ ما كانَ
اسْتِغْفارُ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها إِيَّاهُ
فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ (سوره توبه آيه 114):" استغفار ابراهيم براى پدرش
(آزر) فقط به خاطر وعدهاى بود كه به او داده بود (آنجا كه گفت سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي- مريم آيه 47 يعنى:" بزودى براى تو استغفار خواهم كرد" به اميد
اينكه با اين وعده دلگرم شود و از بت پرستى برگردد) اما هنگامى كه او را در راه بت
پرستى مصمم و لجوج ديد دست از استغفار درباره او برداشت.
از اين آيه به خوبى استفاده مىشود كه ابراهيم بعد از مايوس شدن از آزر ديگر
هيچگاه براى او طلب آمرزش نكرد و شايسته هم نبود چنين كند، و تمام قرائن نشان
مىدهد اين جريان در دوران جوانى ابراهيم و زمانى بود كه در شهر بابل مىزيست و با
بت پرستان مبارزه داشت.
ولى آيات ديگر قرآن نشان مىدهد كه ابراهيم در اواخر عمر خود و پس از پايان
بناى كعبه براى پدرش از خداوند طلب آمرزش كرد (البته در اين آيات چنان كه خواهد
آمد از پدر تعبير به" اب" نشده بلكه تعبير به والد كه صريحا مفهوم پدر
را مىرساند، شده است).
آنجا كه مىفرمايد: الْحَمْدُ لِلَّهِ
الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي
لَسَمِيعُ الدُّعاءِ ... رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ
يَوْمَ يَقُومُ الْحِسابُ" حمد و
سپاس براى خدايى است كه در پيرى به من اسماعيل و اسحاق را بخشيده پروردگار من دعا
را اجابت مىكند، پروردگارا! من و پدر و مادرم و مؤمنين را در روز رستاخيز
بيامرز" [1]