مى‌فرمايد:" با اين حال آنها گمان مى‌كردند كه بلا و مجازاتى دامانشان را نخواهد گرفت" و همانطور كه در آيات ديگر تصريح شده، خود را يك نژاد برتر مى‌پنداشتند و به عنوان فرزندان خدا از خود ياد مى‌كردند! (وَ حَسِبُوا أَلَّا تَكُونَ فِتْنَةٌ).

سرانجام اين غرور خطرناك و خود برتربينى همانند پرده‌اى بر چشم و گوش آنها افتاد و به خاطر آن" از ديدن آيات خدا نابينا و از شنيدن كلمات حق، كر شدند"! (فَعَمُوا وَ صَمُّوا) اما به هنگامى كه نمونه‌هايى از مجازاتهاى الهى و سرانجام شوم اعمال خود را مشاهده كردند، پشيمان گشتند و توبه كردند و متوجه شدند كه تهديدهاى الهى جدى است و آنها هرگز يك نژاد برتر نيستند، خداوند نيز توبه آنها را پذيرفت (ثُمَّ تابَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ‌).

ولى اين بيدارى و ندامت و پشيمانى ديرى نپائيد باز طغيان و سركشى و پشت پا زدن به حق و عدالت شروع شد، و ديگر با پرده‌هاى غفلت كه از آثار فرو رفتن در گناه است بر چشم و گوش آنها افكنده شد" و باز از ديدن آيات حق نابينا و از شنيدن سخنان حق كر شدند" و اين حالت، بسيارى از آنها را فرا گرفت (ثُمَّ عَمُوا وَ صَمُّوا كَثِيرٌ مِنْهُمْ‌).

شايد مقدم داشتن جمله" عموا" (نابينا شدند) بر" صموا" (كر شدند) اشاره به اين باشد كه نخستين بار بايد آيات خدا و معجزات پيامبر ص را ببينند و سپس به دستورات او گوش فرا دهند.

ذكر كثير منهم (بسيارى از آنها) بعد از تكرار جمله" عَمُوا وَ صَمُّوا" در حقيقت بمنزله توضيحى است براى هر دو جمله، يعنى حالت غفلت و بى‌خبرى و كرى و كورى در برابر حقايق، جنبه عمومى نداشت بلكه همواره اقليت صالحى در ميان آنها وجود داشت، و اين دليل روشنى است كه جملات قرآن به يهود به‌