كند، تنها به ذكر اين صفت قناعت شده است، كه آنها صبح و شام- و به تعبير ديگر هميشه- به ياد خدا هستند، و اين عبادت و نيايش و توجه به پروردگار نه بخاطر ديگر از روى ريا است، بلكه تنها بخاطر ذات پاك او است او را فقط بخاطر خودش مى‌خواهند و مى‌جويند، و هيچ امتيازى با اين امتياز برابرى نمى‌كند.

از آيات مختلف قرآن استفاده مى‌شود كه مشركان ثروتمند و خود خواه اين نخستين و آخرين بار نبود كه چنين پيشنهادى را به پيامبر ص كردند، بلكه كرارا اين ايراد را داشتند، كه چرا پيامبر ص جمعى از بينوايان را گرد خويش جمع كرده است، و اصرار داشتند آنها را طرد كند.

در حقيقت آنها روى يك سنت ديرين غلط امتياز افراد را به ثروت آنها مى‌دانستند، و معتقد بودند بايد طبقات اجتماع كه بر اساس ثروت به وجود آمده همواره محفوظ بماند، و هر آئين و دعوتى بخواهد زندگى طبقاتى را بر هم زند، و اين امتيازات را ناديده بگيرد، در نظر آنها مطرود و غير قابل قبول است.

در حالات نوح پيامبر ع نيز مى‌خوانيم كه اشراف زمان او به او مى‌گفتند، (وَ ما نَراكَ اتَّبَعَكَ إِلَّا الَّذِينَ هُمْ أَراذِلُنا بادِيَ الرَّأْيِ‌):" ما نمى‌بينيم كسانى از تو پيروى كرده باشند، جز جمعى از فرومايگان و افراد خام" (هود آيه 26) و اين را دليل بر بطلان رسالت او مى‌دانستند.

يكى از نشانه‌هاى عظمت اسلام و قرآن و به طور كلى عظمت مكتب انبيا اين است كه با سرسختى هر چه بيشتر، در برابر اين گونه پيشنهادها مقاومت كردند، و در جوامعى كه اختلاف طبقاتى يك مساله جاويدان شمرده مى‌شد، بكوبيدن اين امتياز موهوم پرداختند تا معلوم شود افراد پاكدل و با ايمان و هوشمندى هم چون سلمان و ابى ذر و صهيب و خباب و بلال به خاطر نداشتن مال و ثروت كمترين نقصى ندارند، و ثروتمندان بى مغز و كور دل و خود خواه و متكبر به خاطر ثروتشان نمى‌توانند از امتيازات اجتماعى و معنوى برخوردار گردند.