پاسخ اين سخن، پيچيده نيست، زيرا هر ناظر بى‌طرفى مى‌داند تذكر و يادآورى دوستى على ع نياز به اينهمه مقدمات و تشكيلات و خطبه‌خوانى در وسط بيابان خشك و سوزان و متوقف ساختن جمعيت و گرفتن اعترافهاى پى در پى از جمعيت، ندارد، دوستى مسلمانان با يكديگر يكى از بديهى‌ترين مسائل اسلامى است كه از آغاز اسلام وجود داشته است.

و آن گهى اين مطلبى نبود كه پيغمبر ص تا آن زمان آن را تبليغ نكرده باشد، بارها آن را تبليغ كرده بود.

چيزى نبود كه از ابراز آن وحشت داشته باشد تا خدا به او دلدارى تامين دهد.

مساله‌اى نبود كه خداوند با اين لحن كه" اگر ابلاغ آن را نكنى تبليغ رسالت نكرده‌اى" با پيامبرش سخن بگويد.

همه اينها گواهى مى‌دهد، مساله ما فوق يك دوستى ساده و عادى بوده كه جزء الفباى اخوت اسلامى از روز اول اسلام محسوب مى‌شده است.

به علاوه اگر منظور بيان يك دوستى ساده بود، چرا پيامبر ص قبلا از مردم اقرار مى‌گيرد

ا لست اولى بكم من انفسكم‌

:" آيا من نسبت به شما از خود شما سزاوارتر و صاحب اختيارتر نيستم؟" [1] آيا اين جمله هيچ تناسبى با بيان يك دوستى ساده دارد؟

و نيز يك دوستى ساده جاى اين نداشت كه مردم حتى شخص عمر به على ع با اين جمله اصبحت مولاى و مولا كل مؤمن و مؤمنه:" اى على تو مولاى من و مولاى هر مرد و زن مسلمان شدى" تبريك و تهنيت بگويند و آن را يك موفقيت تازه بشمرند [2]

[1] اين جمله در روايات متعددى وارد شده است.

[2] اين قسمت از حديث را كه به حديث" تهنيت" معروف شده است بسيارى از علماى بزرگ حديث و تفسير و تاريخ از دانشمندان اهل تسنن به طرق متعدد از جمعى از صحابه مانند ابن عباس و ابو هريره و براء بن عازب و زيد بن ارقم نقل كرده‌اند و مرحوم علامه امينى در جلد اول الغدير اين حديث را از شصت دانشمند اهل سنت نقل كرده است!