وسائل براى بيدارى و آگاهى آنها متوسل مى‌شود، اين آيه و آيات فراوانى كه بعد از آن مى‌آيد در تعقيب همين موضوع است.

در اين آيه به روح لجاجت و بى‌اعتنايى و تكبر مشركان در برابر حق و نشانه‌هاى خدا اشاره كرده، مى‌گويد:" آنها چنان لجوج و بى اعتنا هستند كه هر نشانه‌اى از نشانه‌هاى پروردگار را مى‌بينند، فورا از آن روى برمى‌گردانند". (وَ ما تَأْتِيهِمْ مِنْ آيَةٍ مِنْ آياتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كانُوا عَنْها مُعْرِضِينَ‌) [1] يعنى ابتدايى‌ترين شرط هدايت و راهيابى كه تحقيق و جستجوگرى است در آنها وجود ندارد، نه تنها شور و عشق يافتن حق در وجود آنان نيست كه همانند تشنگانى كه به دنبال آب مى‌دوند در جستجوى حق باشند، بلكه اگر چشمه آبى زلال بر در خانه آنها بجوشد صورت از آن برگردانده و اصلا به آن نگاه نمى‌كنند، حتى اگر اين آيات از طرف پروردگار آنها باشد (ربهم) و به منظور تربيت و و تكامل خود آنها نازل گردد! اين روحيه منحصر به دوران جاهليت و مشركان عرب نبوده، الان هم بسيارى را مى‌بينيم كه در يك عمر شصت‌ساله حتى، زحمت يك ساعت تحقيق و جستجو در باره خدا و مذهب به خود نمى‌دهند، سهل است اگر كتاب و نوشته‌اى در اين زمينه به دست آنها بيفتد به آن نگاه نمى‌كنند، و اگر كسى با آنها در اين باره سخن گويد، گوش فرا نمى‌دهند، اينها جاهلان لجوج و بى‌خبرى هستند كه ممكن است گاهى در كسوت دانشمند ظاهر شوند! سپس به نتيجه اين عمل آنها اشاره كرده و، مى‌گويد:" نتيجه اين شد كه آنها حق را به هنگامى كه به سراغشان آمد تكذيب كردند" در حالى كه اگر در آيات و نشانه‌هاى پروردگار دقت مى‌نمودند، حق را بخوبى مى‌ديدند و مى‌شناختند

[1] بايد توجه داشت كه" آيه" نكره است و در سياق نفى آمده بنا بر اين عموميت دارد يعنى آنها در برابر هيچ آيه و نشانه‌اى تمكين نمى‌كنند و حاضر به مطالعه‌اى نيستند.