در معنى عناوين چهارگانه بالا در ميان مفسران و در احاديث احتمالات ديگرى نيز ديده مى‌شود اما قدر مشترك همه آنها، آن است كه منظور حيواناتى بوده كه در واقع خدمات فراوان و مكررى به صاحبان خود از طريق" انتاج" مى‌كردند، و آنها هم در مقابل يك نوع احترام و آزادى براى اين حيوانات قائل مى‌شدند.

درست است كه در تمام اين موارد، جلوه‌هايى از روح شكرگزارى و قدر دانى حتى در برابر خدمت حيوانات به چشم مى‌خورد، و از اين نظر عمل آنها قابل تقديس بوده، ولى از آنجا كه اجراى چنين احترامى در مورد اين حيوانات علاوه بر اينكه با عدم درك آنها مفهومى پيدا نمى‌كرد، يك نوع اتلاف مال و از بين بردن نعمتهاى الهى و معطل ساختن آنها محسوب مى‌شد و از همه گذشته اين حيوانات به خاطر اين احترام، گرفتار زجرها و شكنجه‌هاى جانكاهى مى‌شدند، زيرا عملا كمتر كسى حاضر مى‌شد غذاى درستى به آنها بدهد و از آنها مراقبت و نگاهدارى كند، و با توجه به اينكه اين حيوانات معمولا داراى سن زيادى بودند، به حالت دردناكى در ميان انبوهى از محروميتها به سر مى‌بردند تا بميرند، روى اين جهات اسلام از اين كار جدا جلوگيرى كرده است!.

از همه گذشته از پاره‌اى از روايات و تفاسير استفاده مى‌شود كه آنها همه يا قسمتى از اين برنامه را به خاطر" بتها" انجام مى‌دادند و در واقع آنها را نذر بت مى‌كردند در اين صورت مبارزه اسلام با اين كار شكل مبارزه با بت پرستى نيز به خود مى‌گيرد.

و عجيب اين است كه طبق پاره‌اى از روايات هنگامى كه بعضى از اين حيوانات به مرگ طبيعى مى‌مردند، گاهى از گوشت آن (گويا به عنوان تبرك و تيمن) استفاده مى‌كردند كه اين خود يك نوع عمل زشت ديگر بود! [1]

[1] تفسير نور الثقلين جلد اول صفحه 684.