چنين مى‌گويد:" اگر اهل كتاب ايمان بياورند و پرهيزكارى پيشه كنند، گناهان گذشته آنها را مى‌پوشانيم و از آن صرفنظر مى‌كنيم." (وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْكِتابِ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَكَفَّرْنا عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ‌) نه تنها گناهان آنها را مى‌بخشيم" بلكه در باغهاى بهشت كه كانون انواع نعمتها است آنها را وارد مى‌كنيم." (وَ لَأَدْخَلْناهُمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ‌) اين در زمينه نعمتهاى معنوى و اخروى است.

سپس به اثر عميق ايمان و تقوا حتى در زندگى مادى انسانها، اشاره كرده، مى‌گويد" اگر آنها تورات و انجيل را برپا دارند و آن را به عنوان يك دستور العمل زندگى در برابر چشم خود قرار دهند، و به طور كلى به همه آنچه از طرف پروردگارشان بر آنها نازل شده اعم از كتب آسمانى پيشين و قرآن بدون هيچگونه تبعيض و تعصب عمل كنند، از آسمان و زمين، نعمتهاى الهى آنها را فرا خواهد گرفت". (وَ لَوْ أَنَّهُمْ أَقامُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ‌).

شك نيست كه منظور از برپا داشتن تورات و انجيل، آن قسمت از تورات و انجيل واقعى است كه در آن زمان در دست آنها بود، نه قسمتهاى تحريف يافته كه كم و بيش از روى قرائن شناخته مى‌شد، و منظور از ما أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ‌ همه كتابهاى آسمانى و دستورات الهى است، زيرا اين جمله مطلق است، و در حقيقت اشاره به اين است كه نبايد تعصبهاى قومى را با مسائل دينى و الهى آميخت، كتابهاى آسمانى عرب و يهود مطرح نيست، آنچه مطرح است دستورهاى الهى است و به اين بيان قرآن مى‌خواهد تا آنجا كه ممكن است از تعصب آنها بكاهد و راه را براى نفوذ در اعماق جانشان هموار سازد، و لذا تمام ضميرها در اين آيه بخود آنها بازگشت مى‌كند (إِلَيْهِمْ‌، ... مِنْ رَبِّهِمْ‌، ... مِنْ فَوْقِهِمْ‌، ... مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ‌) همه بخاطر اين است كه از مركب لجاجت فرود آيند و تصور نكنند تسليم در برابر قرآن به معنى تسليم يهود در