بنا بر اين قرآن هيچگاه به آنها از نظر نژادى ايراد ندارد، بلكه مقياس انتقادات قرآن و الگوى سرزنشهاى آن اعمالى است كه از هر كس و هر جمعيتى صادر مى‌شود و در آيات بعد خواهيم ديد كه با اينهمه، قرآن راه بازگشت را بروى آنها باز گذاشته است.

[سوره المائدة (5): آيات 65 تا 66]

وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْكِتابِ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَكَفَّرْنا عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ وَ لَأَدْخَلْناهُمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ (65) وَ لَوْ أَنَّهُمْ أَقامُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ مِنْهُمْ أُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ ساءَ ما يَعْمَلُونَ (66)

ترجمه:

65- و اگر اهل كتاب ايمان بياورند و تقوا پيشه كنند گناهان آنها را مى‌بخشيم و در باغهاى پر نعمت بهشت وارد مى‌سازيم.

66- و اگر آنها تورات و انجيل و آنچه بر آنها از طرف پروردگارشان نازل شده (قرآن) را برپا دارند از آسمان و زمين روزى خواهند خورد، جمعى از آنها ميانه‌رو هستند ولى اكثرشان اعمال بدى انجام مى‌دهند.

تفسير:

به دنبال انتقادات گذشته از برنامه و روش اهل كتاب، در اين دو آيه آن چنان كه اصول تربيتى اقتضا مى‌كند، قرآن براى بازگرداندن منحرفان اهل كتاب به راه راست، و نشان دادن مسير واقعى به آنها، و تقدير از اقليتى كه در ميان آنان وجود داشت و با اعمال خلاف آنها همگام نبود، نخست‌