آنها در سطح جهانى بوده است، زيرا اگر اتحاد و صميميتى در ميان آنها وجود مى‌داشت در طول تاريخ اين همه شاهد پراكندگى و بدبختى و در بدرى نبودند.

در ذيل آيه 14 همين سوره توضيح بيشترى در باره مسئله عداوت و دشمنى مداوم در ميان اهل كتاب ذكر كرديم.

و در قسمت اخير آيه اشاره به كوششها و تلاشهاى يهود براى برافروختن آتش جنگها و لطف خدا در مورد رهايى مسلمانان از اين آتشهاى نابود كننده كرده، مى‌فرمايد:" هر زمان آتشى براى جنگ افروختند، خداوند آن را خاموش ساخت و شما را حفظ از آن كرد". (كُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ‌) و اين در حقيقت يكى از نكات اعجاز آميز زندگى پيامبر اسلام ص است زيرا يهوديان از تمام مردم حجاز نيرومندتر، و به مسائل جنگى آشناتر، و داراى محكمترين قلعه‌ها و سنگرها بودند، علاوه بر اين قدرت مالى فراوانى داشتند كه در پيكارها به آنها كمك مى‌كرد، تا آنجا كه قريش براى جلب كمك آنها كوشش مى‌كردند و اوس و خزرج هر كدام سعى داشتند كه پيمان دوستى و همكارى نظامى با آنها ببندند، ولى با اينهمه، چنان طومار قدرت آنها در هم پيچيده شد كه به هيچ وجه قابل پيش‌بينى نبود، يهود بنى نضير و بنى قريظه و بنى قينقاع تحت شرائط خاصى مجبور به جلاى وطن شدند، و ساكنان قلعه‌هاى" خيبر" و سرزمين" فدك" تسليم گرديدند، و حتى يهوديانى كه در پاره‌اى از بيابانهاى حجاز سكونت داشتند، آنها نيز در برابر عظمت اسلام زانو زدند نه تنها نتوانستند مشركان را يارى دهند بلكه خودشان نيز از صحنه مبارزه كنار رفتند.

قرآن اضافه مى‌كند:" آنها براى پاشيدن بذر فساد در روى زمين تلاش و كوشش پى‌گير و مداومى دارند". (وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً)" در حالى كه خداوند مفسدان را دوست نمى‌دارد". (وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ‌)