در اين آيه بر خلاف آيه گذشته تعبير به" قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ‌" شده است، و اين تعبير ممكن است، اشاره به اين بوده باشد كه دانشمندان موظفند مردم را هم از سخنان گناه‌آلود باز دارند و هم از اعمال گناه، و يا اينكه" قول" در اينجا به معنى اعتقاد است يعنى دانشمندان براى اصلاح يك اجتماع فاسد، نخست بايد افكار و اعتقادات نادرست آنها را تغيير دهند، زيرا تا انقلابى در افكار پيدا نشود، نمى‌توان انتظار اصلاحات عميق در جنبه‌هاى عملى داشت و به اين ترتيب آيه، راه اصلاح جامعه فاسد را كه بايد از انقلاب فكرى شروع شود به دانشمندان نشان مى‌دهد.

و در پايان آيه، قرآن به همان شكل كه گناهكاران اصلى را مذمت نمود، دانشمندان ساكت و ترك كننده امر به معروف و نهى از منكر را مورد مذمت قرار داده، مى‌گويد:" چه زشت است كارى كه آنها انجام مى‌دهند." (لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ‌) و به اين ترتيب روشن مى‌شود كه سرنوشت كسانى كه وظيفه بزرگ امر بمعروف و نهى از منكر را ترك مى‌كنند- بخصوص اگر از دانشمندان و علما باشند- سرنوشت همان گناهكاران است و در حقيقت شريك جرم آنها محسوب مى‌شوند.

از ابن عباس مفسر معروف نقل شده كه مى‌گفت: اين آيه شديدترين آيه‌اى است كه دانشمندان وظيفه‌نشناس و ساكت را توبيخ و مذمت مى‌كند.

بديهى است اين حكم اختصاصى به علماى خاموش و ساكت يهود و نصارى ندارد و تمام رهبران فكرى و دانشمندانى كه به هنگام آلوده شدن مردم به گناه و سرعت گرفتن در راه ظلم و فساد، خاموش مى‌نشينند در بر مى‌گيرد، زيرا حكم خدا در باره همگان يكسان است! در حديثى از امير مؤمنان على ع مى‌خوانيم: كه در خطبه‌اى فرمود: