اهل تسنن و 19 حديث از طرق شيعه نقل كرده است‌ [1] كتابهاى معروفى كه اين حديث در آن نقل شده از سى كتاب تجاوز مى‌كند كه همه از منابع اهل تسنن است، از جمله محب الدين طبرى در ذخائر العقبى صفحه 88 و علامه قاضى شوكانى در تفسير فتح القدير جلد دوم صفحه 50 و در جامع الاصول جلد نهم صفحه 478 و در اسباب النزول واحدى صفحه 148 و در لباب النقول سيوطى صفحه 90 و در تذكرة سبط بن جوزى صفحه 18 و در نور الأبصار شبلنجى صفحه 105 و در تفسير طبرى صفحه 165 و در كتاب الكافى الشاف ابن حجر عسقلانى صفحه 56 و در مفاتيح الغيب رازى جلد سوم صفحه 431 و در تفسير در المنصور جلد 2 صفحه 393 و در كتاب كنز العمال جلد 6 صفحه 391 و مسند ابن مردويه و مسند ابن الشيخ و علاوه بر اينها در صحيح نسايى و كتاب الجمع بين الصحاح السته و كتابهاى متعدد ديگرى اين احاديث آمده است‌ [2] با اينحال چگونه مى‌توان اينهمه احاديث را ناديده گرفت، در حالى كه در شان نزول آيات ديگر به يك يا دو روايت قناعت مى‌كنند، اما گويا تعصب اجازه نمى‌دهد كه اينهمه روايات و اينهمه گواهى دانشمندان در باره شان نزول آيه فوق مورد توجه قرار گيرد.

و اگر بنا شود در تفسير آيه‌اى از قرآن اين همه روايات ناديده گرفته شود ما بايد در تفسير آيات قرآنى اصولا به هيچ روايتى توجه نكنيم، زيرا در باره شان نزول كمتر آيه‌اى از آيات قرآن اينهمه روايت وارد شده است.

اين مساله بقدرى روشن و آشكار بوده كه" حسان بن ثابت" شاعر معروف‌

[1] منهاج البراعه جلد دوم صفحه 350.

[2] براى اطلاع بيشتر به كتاب" احقاق الحق" جلد دوم و" الغدير" جلد دوم و" المراجعات" مراجعه شود.