سرپرستى و تصرف و رهبرى مادى و معنوى است، بخصوص اينكه اين ولايت در رديف ولايت پيامبر ص و ولايت خدا قرار گرفته و هر سه با يك جمله ادا شده است.

و به اين ترتيب، آيه از آياتى است كه به عنوان يك نص قرآنى دلالت بر ولايت و امامت على ع مى‌كند.

ولى در اينجا بحثهاى مهمى است كه بايد به طور جداگانه، مورد بررسى قرار گيرد:

شهادت احاديث و مفسران و مورخان‌

همانطور كه اشاره كرديم در بسيارى از كتب اسلامى و منابع اهل تسنن، روايات متعددى دائر بر اينكه آيه فوق در شان على ع نازل شده نقل گرديده كه در بعضى از آنها اشاره به مساله بخشيدن انگشتر در حال ركوع نيز شده و در بعضى نشده، و تنها به نزول آيه در باره على ع قناعت گرديده است.

اين روايت را" ابن عباس" و" عمار ياسر" و" عبد اللَّه بن سلام" و" سلمة بن كهيل" و" انس بن مالك" و" عتبة بن حكيم" و" عبد اللَّه ابى" و" عبد اللَّه بن غالب" و" جابر بن عبد اللَّه انصارى" و" ابو ذر غفارى" نقل كرده‌اند [1] و علاوه بر ده نفر كه در بالا ذكر شده از خود على ع نيز اين روايت در كتب اهل تسنن نقل شده است‌ [2] جالب اينكه در كتاب غاية المرام تعداد 24 حديث در اين باره از طرق‌

[1] به كتاب احقاق الحق جلد دوم صفحات 399 تا 410 مراجعه شود.

[2] به كتاب المراجعات صفحه 155 رجوع شود.