دستور مى‌دهد كه اگر دشمنان از در دوستى و صلح در آيند شما نيز پاسخ مناسب دهيد، ولى روشن است كه اين پيوند، مانع از آن نيست كه يك حكم كلى و عمومى در زمينه تمام تحيتها و اظهار محبتهايى كه از طرف افراد مختلف مى‌شود، بوده باشد.

آيه در آغاز مى‌گويد:" هنگامى كه كسى به شما تحيت گويد پاسخ آن را به طرز بهتر بدهيد و يا لا اقل به طور مساوى پاسخ گوئيد".

(وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها)" تحيت" در لغت از ماده" حيات" و به معنى دعا براى حيات ديگرى كردن است خواه اين دعا به صورت سلام عليك (خداوند تو را به سلامت دارد) و يا حياك اللَّه (خداوند تو را زنده بدارد) و يا مانند آن، باشد ولى معمولا از اين كلمه هر نوع اظهار محبتى را كه افراد بوسيله سخن، با يكديگر مى‌كنند شامل مى‌شود كه روشنترين مصداق آن همان موضوع سلام كردن است.

ولى از پاره‌اى از روايات، همچنين تفاسير، استفاده مى‌شود كه اظهار محبتهاى عملى نيز در مفهوم" تحيت" داخل است، در تفسير على بن ابراهيم از امام باقر و امام صادق ع چنين نقل شده كه:

المراد بالتحية فى الايه السلام و غيره من البر

:" منظور از تحيت در آيه، سلام و هر گونه نيكى كردن است" و نيز در روايتى در كتاب مناقب چنين مى‌خوانيم" كنيزى يك شاخه گل خدمت امام حسن ع هديه كرد، امام در مقابل آن وى را آزاد ساخت، و هنگامى كه از علت اين كار سؤال كردند، فرمود: خداوند اين ادب را به ما آموخته آنجا كه مى‌فرمايد:

وَ إِذا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها و سپس اضافه فرمود: تحيت بهتر، همان آزاد كردن او است"! و به اين ترتيب آيه يك حكم كلى درباره پاسخ گويى به هر نوع اظهار محبتى اعم از لفظى و عملى مى‌باشد.