شرح مى‌دهد:

1- آنها به خدا عشق مى‌ورزند و جز به خشنودى او نمى‌انديشند" هم خدا آنها را دوست دارد و هم آنها خدا را دوست دارند".

(يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ‌).

2 و 3-" در برابر مؤمنان خاضع و مهربان و در برابر دشمنان و ستمكاران، سرسخت و خشن و پرقدرتند".

(أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ‌).

4- جهاد در راه خدا به طور مستمر از برنامه‌هاى آنها است.

(يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌).

5- آخرين امتيازى كه براى آنان ذكر مى‌كند اين است كه در راه انجام فرمان خدا و دفاع از حق، از ملامت هيچ ملامت كننده‌اى نمى‌هراسند.

(وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ‌).

در حقيقت علاوه بر قدرت جسمانى، چنان شهامتى دارند كه از شكستن سنتهاى غلط و مخالفت با اكثريتهايى كه راه انحراف را پيش گرفته‌اند، و با تكيه بر كثرت عددى خود ديگران را به باد استهزاء مى‌گيرند، پروايى ندارند.

بسيارى از افراد را مى‌شناسيم كه داراى صفات ممتازى هستند، اما در مقابل غوغاى محيط و هجوم افكار عوام و اكثريتهاى منحرف بسيار محافظه كار، ترسو، و كم جرئتند، و زود در برابر آنها ميدان را خالى مى‌كنند، در حالى كه براى يك رهبر سازنده و افرادى كه براى پياده كردن افكار او وارد ميدان مى‌شوند، قبل از هر چيز چنين شهامتى لازم است، عوام‌زدگى، محيط زدگى، و امثال آن كه همگى نقطه مقابل اين امتياز عالى روحى هستند، سد راه بيشتر اصلاحات محسوب مى‌گردند.

و در پايان مى‌گويد:" بدست آوردن اين امتيازات، (علاوه بر كوشش‌