در آخرت كيفر عظيمى خواهند داشت".

(لَهُمْ فِي الدُّنْيا خِزْيٌ وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ‌).

در آيه دوم بار ديگر قرآن تاكيد مى‌كند كه آنها گوش شنوا براى شنيدن سخنان تو و تكذيب آن دارند (و يا گوش شنوايى براى شنيدن دروغهاى بزرگانشان دارند).

(سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ‌).

اين جمله به عنوان تاكيد و اثبات اين صفت زشت براى آنها تكرار شده است.

علاوه بر اين" آنها زياد اموال حرام و ناحق و رشوه مى‌خورند".

(أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ‌) [1] سپس به پيامبر ص اختيار مى‌دهد كه هر گاه اين گونه اشخاص براى داورى به او مراجعه كردند مى‌تواند در ميان آنها داورى به احكام اسلام كند و مى‌تواند از آنها روى گرداند.

(فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ‌).

البته منظور اين نيست كه پيغمبر ص تمايلات شخصى را در انتخاب يكى از اين دو راه دخالت دهد بلكه منظور اين است شرائط و اوضاع را در نظر بگيرد اگر مصلحت بود دخالت و حكم كند و اگر مصلحت نبود صرفنظر نمايد.

و براى تقويت روح پيغمبر ص اضافه مى‌كند اگر صلاح بود كه از آنها روى بگردانى هيچ زيانى نمى‌توانند بتو برسانند.

[1] سحت (بر وزن جفت) در اصل به معنى جدا كردن پوست و نيز به معناى شدت گرسنگى است، سپس به" هر مال نامشروع" مخصوصا" رشوه" گفته شده است زيرا اين گونه اموال، صفا و طراوت و بركت را از اجتماع انسانى مى‌برد همانطور كه كندن پوست درخت باعث پژمردگى و يا خشكيدن آن مى‌گردد، بنا بر اين معنى" سحت" معنى وسيعى دارد و اگر در بعضى از روايات مصداق خاصى از آن ذكر شده دليل بر اختصاص نيست.