اين باشد كه انگيزه بسيارى از خلافكاريهاى بنى اسرائيل مسئله" حسد" بود، و خداوند در اين آيات به آنها گوشزد ميكند كه سرانجام حسد چگونه ناگوار و مرگبار ميباشد كه حتى بخاطر آن برادر دست به خون برادر خود مى‌آلايد! نخست مى‌فرمايد:" اى پيامبر! داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان".

(وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِ‌).

ذكر كلمه" بالحق" ممكن است اشاره به اين باشد كه سرگذشت مزبور در" عهد قديم" (تورات) با خرافاتى آميخته شده است، اما آنچه در قرآن آمده عين واقعيتى است كه روى داده است، شك نيست كه منظور از كلمه" آدم" در اينجا همان آدم معروف پدر نخستين نسلهاى كنونى است و اينكه بعضى احتمال داده‌اند منظور از آن مردمى به نام" آدم" از قبيله بنى اسرائيل بوده بى اساس است، زيرا اين كلمه كرارا در قرآن مجيد به همين معنى آمده است و اگر در اينجا معنى ديگرى داشت لازم بود قرينه‌اى ذكر شود، اما آيه" مِنْ أَجْلِ ذلِكَ‌ ..." كه تفسير آن بزودى خواهد آمد، هرگز نمى‌تواند قرينه‌اى بر اين معنى بوده باشد چنان كه خواهيم گفت.

سپس بشرح داستان مى‌پردازد و ميگويد:" در آن هنگام كه هر كدام كارى براى تقرب به پروردگار انجام دادند، اما از يكى پذيرفته شد و از ديگر پذيرفته نشد".

(إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ).

و همين موضوع سبب شد برادرى كه عملش قبول نشده بود ديگرى را تهديد بقتل كند، و" سوگند ياد نمايد كه تو را خواهم كشت"! (قالَ لَأَقْتُلَنَّكَ‌) اما برادر دوم او را نصيحت كرد و گفت اگر چنين جريانى پيش آمده گناه من نيست بلكه ايراد متوجه خود تو است كه عملت با تقوا و پرهيزگارى همراه‌