در تفسير على بن ابراهيم از امام صادق ع نقل شده كه در باره آيه فوق چنين فرمود:

عنى بطعامهم هاهنا الحبوب و الفاكهة غير الذبائح التي يذبحون فانهم لا يذكرون اسم اللَّه عليها

:" منظور از طعام اهل كتاب حبوبات و ميوه‌ها است، نه ذبيحه‌هاى آنها زيرا آنها هنگام ذبح كردن نام خدا را نمى‌برند" [1] و روايات متعدد ديگرى كه در جلد 16 وسائل الشيعه در باب 51 از ابواب اطعمه و اشربه صفحه 371 مذكور است دقت در آيات گذشته نشان مى‌دهد كه تفسير دوم (تفسير طعام به غير ذبيحه) به حقيقت نزديكتر است، زيرا همانطور كه امام صادق ع هم در روايت فوق اشاره فرموده، اهل كتاب غالب شرائط ذبح اسلامى را رعايت نمى‌كنند، نه نام خدا را مى‌برند و نه رو به سوى قبله حيوان را ذبح مى‌كنند و هم چنين پايبند به رعايت ساير شرائط نيستند چگونه ممكن است در آيات قبل چنين حيوانى صريحا تحريم شده باشد و در اين آيه حلال شمرده شود.

در اينجا چند سؤال پيش مى‌آيد:

نخست اينكه اگر منظور از طعام غذاهايى غير از گوشت است اينها كه قبلا حلال بوده است، آيا قبل از نزول آيه خريدن گندم و يا حبوبات ديگر از اهل كتاب مانعى داشته؟ در حالى كه همواره داد و ستد در ميان مسلمانان و آنها وجود داشته است؟

پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته اساسى در تفسير آيه روشن مى‌شود و آن اينكه آيه در زمانى نازل شد كه اسلام بر شبه جزيره عربستان مسلط شده بود و موجوديت و حضور خود را در سراسر شبه جزيره اثبات كرده بود، بطورى كه دشمنان اسلام از شكست مسلمين مايوس بودند، در اينجا محدويتهايى‌

[1] وسائل الشيعه جلد 16 صفحه 291.