السبع" بر مى‌گردد، ولى اكثر مفسران معتقدند به تمام اقسام بر مى‌گردد، و اين نظر به حقيقت نزديكتر است.

ممكن است سؤال شود چرا با وجود" ميتة" در آغاز آيه، اين موارد ذكر گرديده است مگر تمام آنها داخل در مفهوم" ميتة" نيست؟

در پاسخ مى‌گوئيم:" ميتة" از نظر فقهى و شرعى مفهوم وسيعى دارد و هر حيوانى كه با طريق شرعى ذبح نشده باشد در مفهوم" ميتة" داخل است، ولى در لغت، ميتة معمولا بحيوانى گفته مى‌شود كه خود به خود بميرد، بنا بر اين موارد فوق در مفهوم لغوى ميتة داخل نيست و لا اقل احتمال اين را دارد كه داخل نباشد و لذا نيازمند به بيان است.

در زمان جاهليت بت پرستان سنگهايى در اطراف كعبه نصب كرده بودند كه شكل و صورت خاصى نداشت، آنها را" نصب" مى‌ناميدند در مقابل آنها قربانى مى‌كردند و خون قربانى را به آنها مى‌ماليدند، و فرق آنها با بت همان بود كه بتها همواره داراى اشكال و صور خاصى بودند اما" نصب" چنين نبودند، اسلام در آيه فوق اينگونه گوشتها را تحريم كرده و ميگويد: (وَ ما ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ‌).

روشن است كه تحريم اين نوع گوشت جنبه اخلاقى و معنوى دارد نه جنبه مادى و جسمانى، و در واقع يكى از اقسام" ما أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ‌" ميباشد، كه بخاطر رواجش در ميان عرب جاهلى به آن تصريح شده است.

نوع ديگرى از حيواناتى كه تحريم آن در آيه فوق آمده آنها است كه بصورت" بخت‌آزمايى" ذبح و تقسيم ميگرديده و آن چنين بوده كه: ده نفر با هم شرطبندى ميكردند و حيوانى را خريدارى و ذبح نموده سپس ده چوبه تير كه روى هفت عدد از آنها عنوان" برنده" و سه عدد عنوان" بازنده" ثبت شده بود در كيسه مخصوصى مى‌ريختند و به صورت قرعه‌كشى آنها را بنام يك يك از آن ده نفر بيرون مى‌آوردند، هفت چوبه برنده بنام هر كس مى‌افتاد