در فقه اسلامى از اين قانون در مسائل حقوقى استفاده شده و پاره‌اى از معاملات و قراردادهاى تجارى كه جنبه كمك به گناه دارد، تحريم گرديده، همانند فروختن انگور به كارخانه‌هاى شرابسازى و يا فروختن اسلحه به دشمنان حق و عدالت و يا اجاره دادن محل كسب و كار براى معاملات نامشروع و اعمال خلاف شرع (البته اين احكام شرائطى دارد كه در كتب فقهى بيان شده است).

اگر اين اصل در اجتماعات اسلامى زنده شود و مردم بدون در نظر گرفتن مناسبات شخصى و نژادى و خويشاوندى با كسانى كه در كارهاى مثبت و سازنده گام بر مى‌دارند همكارى كنند، و از همكارى كردن با افراد ستمگر و متعدى در هر گروه و طبقه‌اى كه باشند، خوددارى نمايند، بسيارى از نابسامانيهاى اجتماعى سامان مى‌يابد.

همچنين اگر در مقياس بين‌المللى دولتهاى دنيا، با متجاوز- هر كس و هر دولتى بوده باشد- همكارى نكنند، تعدى و تجاوز و استعمار و استثمار از جهان برچيده خواهد شد.

اما هنگامى كه مى‌بينيم پاره‌اى از آنها به حمايت متجاوزان و ستمگران بر مى‌خيزند و با صراحت اعتراف مى‌كنند كه اشتراك منافع آنها را دعوت به اين حمايت كرده، نبايد انتظار وضعى بهتر از اين داشته باشيم.

در روايات اسلامى در باره اين مساله تاكيدهاى فراوانى وارد شده كه به عنوان نمونه به چند قسمت اشاره مى‌كنيم:

1- از پيغمبر اكرم ص نقل شده كه فرمود:

اذا كان يوم القيامة نادى مناد اين الظلمة؟ و اعوان الظلمة؟ و اشباه الظلمة؟ حتى من برء لهم قلما و لاق لهم دواتا، قال: فيجتمعون فى تابوت من حديد ثم يرمى بهم فى جهنم‌

:" هنگامى كه روز قيامت بر پا شود منادى ندا در مى‌دهد كجا هستند