[سوره النساء (4): آيه 116]

إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً بَعِيداً (116)

ترجمه:

116- خداوند شرك به او را نمى‌آمرزد (ولى) كمتر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بيند) مى‌آمرزد و هر كس براى خدا شريكى قائل شود در گمراهى دورى افتاده است.

تفسير: شرك گناه نابخشودنى‌

در اينجا بار ديگر بدنبال بحثهاى مربوط به منافقان و مرتدان يعنى كسانى كه بعد از قبول اسلام به سوى كفر باز مى‌گردند، اشاره به اهميت گناه شرك مى‌كند كه گناهى است غير قابل عفو و بخشش و هيچ گناهى بالاتر از آن متصور نيست.

مضمون اين آيه با تفاوت در همين سوره گذشت (آيه 48).

البته اينگونه تكرار در مسائل تربيتى لازمه بلاغت است زيرا مسائل اساسى و مهم بايد در فواصل مختلفى تكرار شود تا در نفوس و افكار، راسخ گردد.

در حقيقت گناهان همانند بيماريهاى گوناگونند، ما دام كه بيمارى به مراكز اصلى بدن حمله‌ور نشده و آنها را از كار نينداخته است نيروى دفاعى تن اميد بهبودى را همراه دارد اما اگر فى المثل بيمارى، مركز اصلى بدن يعنى مغز را مورد هجوم قرار داد و فلج ساخت درهاى اميد بسته خواهد شد و