است نه فتاواى فقهى و احكام فرعى، همانطور كه ظاهر آيه علاوه بر شان نزول آن به اين حقيقت گواهى مى‌دهد.

و در حقيقت، پيروى از غير طريق مؤمنان چيزى جز مخالفت با پيامبر ص نيست و هر دو بازگشت به يك مطلب مى‌كند.

لذا در حديثى از امام باقر ع ميخوانيم:

هنگامى كه امير مؤمنان على ع در كوفه بود، جمعى خدمت او آمدند، و تقاضا كردند كه براى آنها امام جماعتى انتخاب كند (تا در ماه رمضان نمازهاى مستحبى معروف به تراويح را كه در زمان عمر به جماعت ميخواندند با او بخوانند) امام از اين كار امتناع ورزيد و از چنين جماعتى نهى كرد (زيرا جماعت در نافله مشروع نيست) اين جمعيت با اينكه اين حكم قاطع را از امام و پيشواى خود شنيده بودند لجاجت بخرج داده و جار و جنجال بلند كردند كه بيائيد و در اين ماه رمضان، اشك بريزيد!، جمعى از دوستان على ع به خدمتش رسيدند و عرض كردند: عده‌اى در برابر اين دستور شما تسليم نيستند، فرمود: آنها را به حال خود وابگذاريد هر كس را ميخواهند انتخاب كنند تا اين جماعت (نامشروع) را بجا آورد و سپس آيه فوق را تلاوت فرمود [1] اين حديث نيز آنچه را كه در مورد تفسير آيه گفتيم تاييد مى‌كند.

[1] نور الثقلين جلد اول صفحه 551.