سپس به پيامبر ص هشدار ميدهد كه هرگز از خائنان حمايت نكند (وَ لا تَكُنْ لِلْخائِنِينَ خَصِيماً).

گرچه روى سخن در اين آيه به پيامبر ص است ولى شك نيست كه اين حكم يك حكم عمومى نسبت به تمام قضات و داوران مى‌باشد، و به همين دليل چنين خطابى مفهومش اين نيست كه ممكن است چنين كارى از پيامبر ص سر بزند، چه اينكه حكم مزبور ناظر به همه افراد است.

در آيه بعد به پيامبر ص دستور مى‌دهد كه از پيشگاه خدا طلب آمرزش كند (وَ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ‌) زيرا خداوند آمرزنده و مهربان است.

(إِنَّ اللَّهَ كانَ غَفُوراً رَحِيماً).

در اينكه استغفار در اينجا براى چيست، احتمالاتى وجود دارد:

نخست اينكه" استغفار" براى آن ترك اولى است كه به خاطر عجله در قضاوت در مورد شان نزول آيات صورت گرفت، يعنى گرچه آن مقدار از اعتراف و گواهى طرفين براى قضاوت تو كافى بود، ولى بهتر اين بود كه باز هم تحقيق بيشترى در اين مورد بشود.

ديگر اينكه پيامبر ص در مورد اين شان نزول طبق قوانين قضايى اسلام داورى كرد، و از آنجا كه مدارك خائنان از نظر ظاهر محكمتر بود، حق به جانب آنها داده شد، پس از آشكار شدن واقع و رسيدن حق به حقدار دستور مى‌دهد كه از خداوند طلب آمرزش كند، نه بخاطر اينكه گناهى صورت گرفته است بلكه بخاطر اينكه بر اثر صحنه‌سازى‌هاى بعضى، حق مسلمانى در معرض نابودى قرار گرفته است (يعنى به اصطلاح استغفار بخاطر حكم واقعى است نه حكم ظاهرى).

اين احتمال را نيز داده‌اند كه استغفار در اينجا براى طرفين دعوا بوده است كه در طرح و تعقيب دعوا خلافگويى‌هايى انجام دادند.