" رسول" براى آنها استغفار كند، اين تعبير گويا اشاره به آن است كه پيامبر ص از مقام و موقعيتش استفاده كند و براى خطاكاران توبه كننده استغفار نمايد.

اين معنى (تاثير استغفار پيامبر ص براى مؤمنان) در آيات ديگرى از قرآن نيز آمده است مانند آيه 19 سوره محمد و آيه 5 سوره منافقون و آيه 114 سوره توبه كه در باره استغفار ابراهيم نسبت به پدرش (عمويش) اشاره مى‌كند، و آيات ديگرى كه نهى از استغفار براى مشركان مى‌كند و مفهومش اين است كه استغفار براى مؤمنان بى‌مانع است، و نيز از بعضى از آيات استفاده مى‌شود كه فرشتگان براى جمعى از مؤمنان خطاكار در پيشگاه خداوند استغفار مى‌كنند (سوره غافر آيه 7 و سوره شورى آيه 5).

خلاصه اينكه آيات زيادى از قرآن مجيد حكايت از اين معنى مى‌كند كه پيامبران يا فرشتگان و يا مؤمنان پاكدل مى‌توانند براى بعضى از خطاكاران استغفار كنند، و استغفار آنها در پيشگاه خدا اثر دارد، اين خود يكى از معانى شفاعت كردن پيامبر و يا فرشتگان و يا مؤمنان پاكدل براى خطاكاران است، ولى همانطور كه گفتيم چنين شفاعتى نيازمند به وجود زمينه و شايستگى و آمادگى در خود خطاكاران است.

شگفت‌انگيز اينكه از پاره‌اى از كلمات بعضى از مفسران استفاده مى‌شود كه خواسته‌اند استغفار پيامبر ص را در آيه فوق مربوط به تجاوز به حقوق شخصى خود پيامبر ص بدانند و بگويند چون نسبت به خود پيغمبر ص ستم كرده بودند، لازم بود رضايت او را بدست آورند تا خداوند از خطاى آنها بگذرد! ولى روشن است كه ارجاع داورى به غير پيامبر ص ستمى به شخص پيغمبر نيست بلكه مخالفت با منصب خاص او و يا به عبارت ديگر مخالفت با فرمان خدا است و بفرض كه ستمى بر شخص پيامبر ص باشد قرآن روى آن تكيه نكرده است بلكه تكيه قرآن روى اين مطلب است كه آنها بر خلاف فرمان خدا رفتار كردند.

به علاوه اگر ما به كسى ستم كنيم رضايت او كافى است چه نيازى به استغفار