نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 3 صفحه : 413
شان نزول:
در بسيارى از تفاسير اسلامى در ذيل آيه چنين نقل شده: كه يهود و نصارى براى
خود امتيازاتى قائل بودند و همانطور كه در آيات قرآن نقل شده گاهى مىگفتند"
ما فرزندان خدائيم" و گاهى مىگفتند:" بهشت مخصوص ما است و غير از ما،
در آن راهى ندارد" (آيه 18 سوره مائده و آيه 111 سوره بقره) آيات فوق نازل شد
و به اين پندارهاى باطل پاسخ گفت.
تفسير: خودستايى
أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ[1] در اين آيه
اشاره به يكى از صفات نكوهيده شده كه گريبانگير بسيارى از افراد و ملتها مىشود و
آن خودستايى و خويشتن را پاك نشان دادن و فضيلت براى خود ساختن است، آيه
مىگويد:" آيا نديدى كسانى را كه خودستايى مىكنند" ...
سپس مىفرمايد:" خداوند هر كه را بخواهد مىستايد" (بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ).
و تنها او است كه از روى حكمت و مشيت بالغه بدون كم و زياد، افراد را طبق
شايستگيهايى كه دارند، مدح و ستايش مىكند و هرگز به هيچ كس، سر سوزنى
[1]- يزكون از ماده" تزكيه"
به معنى پاك شمردن و پاك معرفى كردن است، گاهى نيز به معنى پاك نمودن و تربيت كردن
و رشد دادن نيز آمده است، و در حقيقت به معنى پاك نمودن است كه اگر جنبه عملى
داشته باشد پسنديده و اگر تنها با سخن و ادعا باشد نكوهيده است.
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 3 صفحه : 413