چنان كه مى‌فرمايد:

إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ‌:

" كارهاى نيك آثار پاره‌اى از گناهان را از بين مى‌برد" (هود- 114).

3- شفاعت كه شرح آن در جلد اول تفسير نمونه صفحه 160 گذشت.

4- پرهيز از گناهان" كبيره" كه موجب بخشش گناهان" صغيره" مى- گردد همانطور كه شرح آن در ذيل آيات 31 و 32 از همين سوره گذشت.

5- عفو الهى كه شامل افرادى مى‌شود كه شايستگى آن را دارند، همانطور كه در آيه مورد بحث بيان گرديد.

مجددا يادآورى مى‌كنيم كه عفو الهى مشروط به مشيت او است و به اين ترتيب يك مسئله عمومى و بدون قيد و شرط نيست، و مشيت و اراده او تنها در مورد افرادى است كه شايستگى خود را عملا به نوعى اثبات كرده‌اند، و از اينجا روشن مى‌شود كه چرا شرك قابل عفو نيست، زيرا مشرك ارتباط خود را از خداوند بكلى بريده است و مرتكب كارى شده كه بر خلاف تمام اساس اديان و نواميس آفرينش است.

[سوره النساء (4): آيات 49 تا 50]

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ وَ لا يُظْلَمُونَ فَتِيلاً (49) انْظُرْ كَيْفَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَ كَفى‌ بِهِ إِثْماً مُبِيناً (50)

ترجمه:

49- آيا نديدى آنهايى را كه خودستايى مى‌كنند (اين خودستائيها بى ارزش است) ولى خدا هر كس را بخواهد ستايش مى‌كند و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد.

50- ببين چگونه به خدا دروغ مى‌بندند و همين گناه آشكار (براى مجازات آنان) كافى است.