در اينجا ممكن است اين سؤال پيش آيد كه با نهى از زنا با تعبير" غَيْرَ مُسافِحاتٍ‌" نيازى به نهى از گرفتن دوست پنهانى (اخدان) نبوده است.

ولى با توجه به اينكه جمعى در جاهليت عقيده داشتند كه تنها زناى آشكار ناپسند است اما انتخاب دوست پنهانى مانعى ندارد!، روشن مى‌شود كه چرا قرآن مجيد به هر دو قسمت تصريح كرده است.

فَإِذا أُحْصِنَّ فَإِنْ أَتَيْنَ بِفاحِشَةٍ فَعَلَيْهِنَّ نِصْفُ ما عَلَى الْمُحْصَناتِ مِنَ الْعَذابِ‌:

در اين جمله به تناسب احكامى كه در باره ازدواج با كنيزان و حمايت از حقوق آنها گفته شد بحثى در باره مجازات آنها به هنگام انحراف از جاده عفت به ميان آمده، و آن اينكه اگر آنها در اين حال مرتكب عمل منافى عفت شوند، نصف مجازات زنان آزاد در باره آنان، جارى مى‌شود يعنى تنها پنجاه تازيانه بايد به آنها زد.

نكته ديگرى كه در اينجا بايد به آن توجه داشت اين است كه قرآن مى‌گويد:

اذا احصن يعنى" اگر آنها محصنه بودند چنين مجازاتى در باره آنها جارى مى‌گردد" در اينكه منظور از" محصنه بودن" در اينجا چيست؟ مفسران احتمالاتى داده‌اند بعضى آن را به معنى شوهردار (طبق اصطلاح معروف فقهى و طبق آيه سابق) و بعضى به معنى" مسلمان" گرفته‌اند، ولى با توجه به اينكه كلمه" محصن" در اين جمله دو بار ذكر شده و بايد هر دو به يك معنى باشد، و از طرفى زنان آزاد شوهردار مجازاتشان سنگسار كردن است نه تازيانه خوردن، روشن مى‌شود كه تفسير اول يعنى محصن بمعنى شوهردار بودن، قابل قبول نيست، همانطور كه تفسير دوم يعنى مسلمان بودن نيز شاهدى ندارد.

حق اين است كه با توجه به اينكه كلمه" محصنات" در قرآن مجيد، غالبا به معنى زنان عفيف و پاكدامن آمده است چنين به نظر مى‌رسد كه آيه فوق نيز اشاره به همين معنى است، يعنى كنيزانى كه بر اثر فشار صاحبان خود تن به خود- فروشى مى‌دادند از مجازات معاف هستند، اما كنيزانى كه تحت چنين فشارى نيستند