اين تعبير (تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ‌) در چندين مورد از آيات قرآن مجيد آمده است، و همه آنها بعد از بيان يك سلسله از احكام و مقررات اجتماعى است، مثلا در آيه 187 بقره بعد از اعلام ممنوعيت آميزش جنسى در اعتكاف و احكامى در باره روزه، و در آيات 229 و 230 بقره و آيه 10 سوره طلاق بعد از بيان قسمتى از احكام طلاق و در آيه 4 سوره مجادله بعد از بيان كفاره" ظهار" آمده است. در تمام اين موارد احكام و قوانينى وجود دارد، كه تجاوز از آنها ممنوع است، و بهمين جهت به عنوان مرز الهى شناخته شده‌اند. [1] وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ‌ ...

پس از اشاره به اين قسمت از حدود و مرزهاى الهى، مى‌فرمايد:" كسانى كه خداوند و پيامبر را اطاعت كنند، و اين مرزها را محترم شمارند، به طور جاودان در باغهايى از بهشت خواهند بود، كه آب از پاى درختان آنها قطع نمى‌گردد. در پايان آيه مى‌فرمايد: اين رستگارى و پيروزى بزرگى است (وَ ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌) وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فِيها ...

اين قسمت نقطه مقابل كسانى را بيان مى‌كند كه در آيه قبل به آنها اشاره شد:" آنها كه نافرمانى خدا و پيامبر كنند و از مرزها تجاوز نمايند جاودانه در آتش خواهند بود".

البته مى‌دانيم تنها معصيت خداوند (هر چند گناه كبيره باشد) موجب خلود و عذاب جاودانى، نيست، بنا بر اين منظور از آيه فوق، كسانى هستند كه از روى طغيان و سركشى و دشمنى و انكار آيات الهى، حكم خدا را زير پا مى‌گذارند، و در حقيقت ايمان به خدا و روز بازپسين ندارند، و با توجه به اينكه" حدود" جمع است، و تمام قوانين الهى را شامل مى‌شود، اين معنى بعيد به نظر نمى‌رسد،

[1]- در باره تفسير" حدود اللَّه" در جلد دوم اين تفسير صفحه 121 بحث بيشترى آمده است.