ديگر اينكه آيه مى‌گويد:" با يتيمان بطور شايسته سخن گوئيد" يعنى با عبارات و سخنان دلنشين و شايسته هم كمبود روانى آنها را برطرف سازيد و هم به" رشد عقلى" آنها كمك كنيد تا به موقع بلوغ از رشد عقلى كافى برخوردار باشند، و به اين ترتيب برنامه سازندگى شخصيت آنها نيز جزء وظائف سرپرستان خواهد بود.

وَ ابْتَلُوا الْيَتامى‌ حَتَّى إِذا بَلَغُوا النِّكاحَ‌ در اينجا دستور ديگرى در باره يتيمان و سرنوشت اموال آنها داده و مى‌فرمايد:

" يتيمان را بيازمائيد تا هنگامى كه به حد بلوغ برسند" و اگر در اين موقع در آنها رشد كافى براى اداره اموال خود يافتيد، ثروت آنها را به آنها بازگردانيد- در اين آيه چند نكته است كه بايد به آن توجه داشت:

1- از تعبير به" حتى" استفاده ميشود كه بايد آزمايش يتيمان، پيش از رسيدن به حد بلوغ و به صورت مكرر و مستمر انجام شود، تا هنگامى كه در آستانه بلوغ قرار گرفتند وضع آنها كاملا از نظر رشد عقلى براى اداره امور مالى خود روشن گردد- ضمنا چنين استفاده ميشود كه منظور از آزمايش، پرورش تدريجى يتيمان است، يعنى نگذاريد آنها به حد بلوغ برسند و سپس اقدام به- سپردن اموالشان به آنها بكنيد بلكه آنها را قبل از بلوغ با برنامه‌هاى عملى، براى زندگى مستقل آماده كنيد.

و اما اينكه چگونه بايد يتيمان آزمايش شوند راه آن اين است كه مقدارى مال در اختيار آنها گذارده شود، و به خريد و فروش و تجارت بپردازند، اما اعمال آنها با نظارت" ولى" بطورى كه استقلال عمل را از آنها سلب نكند انجام شود هنگامى كه معلوم شد از عهده اين كار برمى‌آيند و در معامله گول نمى‌خورند، بايد اموالشان را بدستشان سپرد و گرنه با تربيت و پرورشهاى مستمر بايد آنها را چنان آماده كرد كه بتوانند در آينده زمام زندگى خود را بدست گيرند.

2- تعبير به" إِذا بَلَغُوا النِّكاحَ‌" اشاره به اين است كه آنها به سر حدى برسند