را شنيديم كه ما را دعوت به سوى ايمان مى‌كرد، و به دنبال آن ايمان آورديم.

رَبَّنا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ كَفِّرْ عَنَّا سَيِّئاتِنا وَ تَوَفَّنا مَعَ الْأَبْرارِ بار الها اكنون كه چنين است و ما با تمام وجود خود ايمان آورديم، اما از آنجا كه در معرض وزش طوفانهاى شديد غرائز گوناگون قرار داريم، گاهى لغزشهايى از ما سر ميزند و مرتكب گناهانى ميشويم،" خداوندا! ما را ببخش و گناهان ما را بيامرز و لغزشهاى ما را پوشيده دار و ما را با نيكان و در راه و رسم آنان، بميران".

آنها آن چنان به اجتماع انسانى پيوسته‌اند و از تكروى و فردپرستى، بيزارند كه از خدا مى‌خواهند نه تنها حيات و زندگى آنها با نيكان و پاكان باشد، بلكه مرگ آنها، اعم از مرگ طبيعى يا شهادت در راه خدا در جمع نيكان و با راه و رسم آنها صورت گيرد، كه مردن در ميان جمع بدان مرگى مضاعف است.

در اينجا سؤالى پيش ميايد كه با تقاضاى آمرزش گناهان، پوشيدن سيئات و بخشش آنها چه معنى دارد؟.

با توجه به ساير آيات قرآن پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود، زيرا از آيه 31 سوره نساء" إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ‌":

" اگر از گناهان كبيره دورى كنيد ما سيئات شما را مى‌پوشانيم و از بين مى‌بريم" چنين استفاده مى‌شود كه سيئات به گناهان صغيره گفته ميشود بنا بر اين خردمندان نخست از خدا تقاضاى عفو از لغزشهاى بزرگ مى‌كنند و به دنبال آن تقاضاى از بين رفتن آثار گناهان صغيره دارند.

رَبَّنا وَ آتِنا ما وَعَدْتَنا عَلى‌ رُسُلِكَ‌ ...

آنها در آخرين مرحله و پس از پيمودن راه توحيد و ايمان به رستاخيز و اجابت دعوت پيامبران و انجام وظائف و مسئوليتهاى خويش از خداى خود تقاضا ميكنند و ميگويند اكنون كه ما به پيمان خويش وفا كرديم بار الها آنچه را تو به وسيله پيامبران وعده فرمودى و مژده دادى به ما مرحمت كن، و ما را در روز رستاخيز رسوا مگردان زيرا تو هر چه را وعده دهى تخلف‌ناپذير است.