رَبَّنا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ" بار الها هر كه را تو (بر اثر اعمالش) بدوزخ افكنى او را خوار و رسوا ساخته‌اى، و اين گونه افراد ستمگر، ياورى ندارند".

از اين جمله استفاده ميشود، كه خردمندان بيش از آنچه از آتش دوزخ مى‌ترسند از رسوايى وحشت دارند، و همين است حال افراد با شخصيت، آنها حاضرند همه گونه رنج و ناراحتى را تحمل كنند اما حيثيت و آبروى آنها محفوظ بماند. بنا بر اين دردناك‌ترين عذاب رستاخيز، براى اين دسته همان رسوايى در پيشگاه خدا، و بندگان خدا است.

نكته‌اى كه در جمله" ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ" نهفته است اين است كه:

خردمندان، پس از آشنايى با اهداف تربيتى انسان به اين حقيقت ميرسند كه تنها وسيله پيروزى و نجات انسان اعمال و كردار اوست، و بنا بر اين افراد ستمگر نمى‌توانند ياورى داشته باشند. زيرا ياور اصلى را كه عمل پاك است از دست داده‌اند و تكيه روى كلمه ظلم يا بخاطر اهميت اين گناه از ميان گناهان است و يا به خاطر آنست كه تمام گناهان بازگشت به ظلم و ستم بر خويشتن مى‌كند.

البته اين آيه منافاتى با مسئله شفاعت (به معنى صحيح) ندارد، زيرا همانطور كه در بحث شفاعت گفتيم، شفاعت، نياز به آمادگى خاصى در شفاعت شونده دارد، و اين آمادگى، در پرتو پاره‌اى از اعمال نيك پيدا مى‌شود.

رَبَّنا إِنَّنا سَمِعْنا مُنادِياً يُنادِي لِلْإِيمانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا صاحبان عقل و خرد، پس از دريافت هدف آفرينش، به اين نكته نيز متوجه مى‌شوند، كه اين راه پر فراز و نشيب را بدون رهبران الهى، هرگز نمى‌توانند بپيمايند. به همين دليل همواره مترصد شنيدن صداى مناديان ايمان و راستين هستند و تا نخستين نداى آنها را بشنوند به سرعت به سوى آنها مى‌شتابند، پس از كنجكاوى و بررسى لازم دعوت آنها را پاسخ مى‌گويند، و با تمام وجود خود، ايمان مى‌آورند.

و لذا به پيشگاه پروردگار خود، عرض مى‌كنند: بار الها! ما صداى، منادى توحيد