در روايتى از على ع نقل شده كه پيامبر خدا هر گاه، براى نماز شب برمى‌خاست نخست مسواك مى‌كرد، و سپس نظرى باسمان مى‌افكند، و اين آيات را زمزمه مى‌نمود [1] در روايات اهل بيت نيز دستور داده شده كه هر كس براى نماز شب برمى‌خيزد اين آيات را تلاوت كند [2] نوف بكالى، كه از ياران خاص على ع بود، مى‌گويد: شبى در خدمتش بودم، هنوز چشم مرا خواب فرا نگرفته بود، ديدم امام برخاست، و شروع به- خواندن اين آيات كرده، سپس مرا صدا زد و گفت: اى نوف! خوابى، يا بيدار؟

عرض كردم بيدارم و صحنه آسمان را تماشا مى‌كنم فرمود: خوشا آنان كه آلودگى- هاى زمين را نپذيرفتند و باين راه آسمان، پيش رفتند (از چهار ديوار عالم ماده بيرون پريدند و روح بلند آنها ملكوت آسمانها را سير مى‌كند).

تفسير: روشنترين راه خداشناسى‌

إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌ آيات قرآن تنها براى خواندن نيست، بلكه براى فهم و درك مردم نازل شده و تلاوت و خواندن آيات مقدمه‌اى است، براى انديشيدن، لذا در آيه فوق نخست اشاره به عظمت آفرينش آسمان و زمين كرده و مى‌گويد در آفرينش آسمانها و زمين و آمد و شد شب و روز نشانه‌هاى روشنى براى صاحبان خرد و انديشمندان است" [3] و باين ترتيب مردم را به انديشه در اين آفرينش بزرگ جلب و جذب‌

[1] و [2] - تفسير نور الثقلين و مجمع البيان.

[3]- تعبير به اولى الالباب كه در اين آيه و چند آيه ديگر از قرآن مجيد ديده ميشود، اشاره لطيفى است به صاحبان عقل زيرا" لب" در اصل بمعنى خالص هر چيزى است، و عصاره خالص وجود آدمى همان عقل و انديشه و مغز اوست.