وَ الْأَرْضِ‌: يعنى اين اموال، چه در راه خدا و بندگان او انفاق شود يا نشود، بالآخره از صاحبان آن جدا خواهد شد، و خداوند وارث همه ميراث‌هاى زمين و آسمان خواهد بود، اكنون كه چنين است چه بهتر كه پيش از جدا شدن از آنها، از بركات معنوى آن بهره‌مند گردند، نه تنها از حسرت و مسئوليت آن.

و در پايان آيه مى‌فرمايد: خدا از اعمال شما آگاه است اگر بخل بورزيد ميداند و اگر در راه كمك به جامعه انسانى از آن استفاده كنيد آن را نيز ميداند و بهر كس پاداش مناسبى خواهد داد (وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ).

[سوره آل‌عمران (3): آيات 181 تا 182]

لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِيرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِياءُ سَنَكْتُبُ ما قالُوا وَ قَتْلَهُمُ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ نَقُولُ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِيقِ (181) ذلِكَ بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبِيدِ (182)

ترجمه:

181- خداوند سخن آنها را كه گفتند خدا فقير است و ما بى‌نيازيم، شنيد، آنچه را آنها گفتند خواهيم نوشت و (همچنين) به قتل رسانيدن پيامبران را به ناحق (مى‌نويسيم) و به آنها مى‌گوئيم بچشيد عذاب سوزان را.

182- اينها بخاطر چيزى است كه دستهاى شما از پيش فرستاده و خداوند به بندگان (خود) ستم نمى‌كند.

شان نزول:

آيه در باره توبيخ و سرزنش يهود نازل شده است، ابن عباس مى‌گويد:

پيامبر ص نامه‌اى به يهود" بنى قينقاع" نوشت و در طى آن، آنها را به انجام نماز و پرداخت زكات، و دادن قرض بخدا (منظور از اين جمله انفاق در راه خدا