مى‌گويد: اى پيامبر! هرگز گمان مبر آنها كه در راه خدا كشته شدند مرده‌اند بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ‌: بلكه آنها زنده‌اند و نزد پروردگارشان متنعمند.

منظور از حيات و زندگى در اينجا همان حيات و زندگى برزخى است كه ارواح در عالم پس از مرگ دارند، نه زندگى جسمانى و مادى، گرچه زندگى برزخى، اختصاصى به شهيدان ندارد، بسيارى ديگر از مردم نيز داراى حيات برزخى هستند [1] ولى از آنجا كه حيات شهيدان يك حيات فوق العاده عالى و آميخته با انواع نعمتهاى معنوى است- و بعلاوه موضوع سخن، در آيه آنها هستند- تنها نام از آنها برده شده است. آنها بقدرى غرق مواهب حيات معنوى هستند كه گويا زندگى ساير برزخيان در مقابل آنها چيزى نيست.

سپس به گوشه‌اى از مزايا و بركات فراوان زندگى برزخى شهيدان اشاره كرده و مى‌فرمايد: فَرِحِينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‌: آنها بخاطر نعمتهاى فراوانى كه خداوند از فضل خود به آنها بخشيده است خوشحالند.

يكى ديگر از خوشحالى آنها بخاطر برادران مجاهد آنها است كه در ميدان جنگ شربت شهادت ننوشيده‌اند و به آنها ملحق نشده‌اند زيرا مقامات و پاداشهاى آنها را در آن جهان به خوبى مى‌بينند و از اين رو مستبشر و شاد مى‌شوند، همانطور كه قرآن مى‌گويد: وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ‌ [2] و به دنبال آن مى‌فرمايد: أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌، يعنى شهيدان احساس مى‌كنند كه برادران مجاهد آنها، پس از مرگ، هيچگونه اندوهى نسبت به آنچه در دنيا گذارده‌اند ندارند و نه هيچگونه ترسى از روز رستاخيز، و حوادث وحشتناك آن.

[1]- به گفته بعضى از محققين: حيات برزخى براى دو دسته است نيكوكارانى كه در درجه عالى هستند و بدكارانى كه فوق العاده وضع بدى دارند.

[2]- استبشار به معنى خوشحال شدن بر اثر دريافت بشارت يا مشاهده نعمتى براى خود يا دوستان است و به معنى بشارت دادن نيست.