لذت بخشى دارد كه افراد بى‌ايمان يا منافق و يا ضعيف الايمان هيچگاه طعم آن را نمى‌چشند. سپس قرآن مجيد به تشريح گفتگوها و افكار منافقان و افراد سست ايمان كه در آن شب بيدار ماندند پرداخته مى‌گويد:

" يَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجاهِلِيَّةِ": آنها در باره خدا گمانهاى نادرست همانند گمانهاى دوران جاهليت و قبل از اسلام داشتند و در افكار خود احتمال دروغ بودن وعده‌هاى پيامبر را مى‌دادند و به يكديگر و يا به خويشتن مى‌گفتند:" هَلْ لَنا مِنَ الْأَمْرِ مِنْ شَيْ‌ءٍ": آيا ممكن است با اين وضع دلخراشى كه مى‌بينيم پيروزى نصيب ما بشود؟ يعنى بسيار بعيد و يا غير ممكن است، قرآن در جواب آنها مى‌گويد:" قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ كُلَّهُ لِلَّهِ‌": بگو آرى پيروزى بدست خدا است و اگر او بخواهد و شما را شايسته ببيند نصيب شما خواهد كرد.

آنها حاضر نبودند همه آنچه را در دل داشتند اظهار كنند زيرا مى‌ترسيدند در صف كافران قرار گيرند (يُخْفُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ ما لا يُبْدُونَ لَكَ‌).

گويا آنها چنين مى‌پنداشتند كه شكست احد نشانه نادرست بودن آئين اسلام است و لذا مى‌گفتند:" لَوْ كانَ لَنا مِنَ الْأَمْرِ شَيْ‌ءٌ ما قُتِلْنا هاهُنا": اگر ما بر حق بوديم و سهمى از پيروزى داشتيم در اينجا اينهمه كشته نمى‌داديم.

خداوند در پاسخ آنها به دو مطلب اشاره مى‌كند: نخست اينكه: تصور نكنيد كسى با فرار از ميدان جنگ و از حوادث سختى كه بايد به استقبال آن بشتابد مى‌تواند از مرگ فرار كند، آنها كه اجلشان رسيده حتى اگر در خانه‌هاى خود بمانند به بستر آنها مى‌تازند و آنها را در بستر خواهند كشت (قُلْ لَوْ كُنْتُمْ فِي بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ إِلى‌ مَضاجِعِهِمْ‌).

اصولا ملتى كه بر اثر سستى اكثريتش محكوم به شكست است بالآخره طعم مرگ را خواهد چشيد چه بهتر كه آن را در ميدان جهاد و در زير ضربات شمشير دشمن در حال مبارزه افتخار آميز ببيند نه اينكه در خانه‌اش بر سر او بريزند و او را با ذلت در ميان بستر از بين ببرند.