و به تعبير ديگر: بسيارى از انفاقها در ميان مردم پاسخى است به انفاق مشابهى كه از ناحيه طرف مقابل قبلا شده است، البته حقشناسى و پاسخ احسان به احسان كار خوبى است، ولى حسابش از انفاقهاى خالصانه پرهيزگاران جدا است، آيات فوق مى‌گويد: انفاق مؤمنان پرهيزگار به ديگران نه از روى ريا است و نه به خاطر جوابگويى خدمات سابق آنها است، بلكه انگيزه آن تنها و تنها جلب رضاى خداوند است، و همين است كه به آن انفاقها ارزش فوق العاده‌اى مى‌دهد.

تعبير به" وجه" در اينجا به معنى" ذات" است، و منظور رضايت و خشنودى ذات پاك او است.

تعبير به" ربه الاعلى" نشان مى‌دهد كه اين انفاق با معرفت كامل صورت مى‌گيرد، و در حالى است كه هم به ربوبيت پروردگار آشنا است و هم از مقام اعلاى او با خبر است.

در ضمن اين استثناء هر گونه نيتهاى انحرافى را نيز نفى مى‌كند، مانند انفاق كردن براى خوشنامى و جلب توجه مردم و كسب موقعيت اجتماعى و مانند آن، زيرا مفهوم آن منحصر ساختن انگيزه انفاقهاى آنها در جلب خشنودى‌