سپس به گروهى كه وارد اين آتش بر افروخته و سوزان مى‌شوند اشاره كرده مى‌فرمايد:" كسى جز بدبخت‌ترين مردم وارد آن نمى‌شود" (لا يَصْلاها إِلَّا الْأَشْقَى‌).

بنا بر اين معيار خوشبختى و بدبختى همان كفر و ايمان است با پيامدهاى عملى كه اين دو دارد، و به راستى كسى كه آن همه نشانه‌هاى هدايت و امكانات براى ايمان و تقوى را ناديده بگيرد مصداق روشن" اشقى" و بدبخت‌ترين مردم است.

در جمله" الَّذِي كَذَّبَ وَ تَوَلَّى‌" ممكن است" تكذيب" اشاره به" كفر" و" تولى" اشاره به ترك اعمال صالح بوده باشد، چرا كه لازمه كفر همين است.

و نيز ممكن است هر دو اشاره به ترك ايمان باشد به اين ترتيب كه اول پيامبر خدا را تكذيب مى‌كند، و بعد پشت كرده براى هميشه از او دور مى‌شود.

بسيارى از مفسران در اينجا اشكالى را مطرح كرده، و به پاسخ آن پرداخته‌اند، و آن اينكه: آيات فوق نشان مى‌دهد كه آتش دوزخ مخصوص كفار است، و اين مخالف چيزى است كه از آيات ديگر قرآن و مجموعه روايات اسلامى استفاده مى‌شود كه مؤمنان گنهكار نيز سهمى از آتش دوزخ دارند، و لذا بعضى از گروه‌هاى منحرف كه معتقدند با وجود ايمان هيچ گناهى ضرر نمى‌زند به اين آيات براى مقصود خود استدلال كرده‌اند (اين گروه" مرجئه" نام دارند).

در پاسخ به و نكته بايد توجه كرد: نخست اينكه منظور از ورود در آتش در اينجا همان" خلود" است و مى‌دانيم" خلود" مخصوص كفار مى‌باشد، قرينه اين سخن آياتى است كه نشان مى‌دهد غير كفار نيز وارد دوزخ مى‌شوند.