الخلق، و يؤله اليه، و اللَّه هو المستور عن درك الأبصار، المحجوب عن الاوهام و الخطرات:

" اللَّه مفهومش، معبودى است كه خلق در او حيرانند و به او عشق مى‌ورزند، اللَّه همان كسى است كه از درك چشمها، مستور است، و از افكار و عقول خلق محجوب" [1] گاه نيز آن را از ريشه" الاهة" (بر وزن و به معنى عبادت) دانسته‌اند، و در اصل" الاله" است، به معنى" تنها معبود به حق".

ولى همانگونه كه گفتيم ريشه آن هر چه باشد بعدا به صورت" اسم خاص" درآمده، و به آن ذات جامع جميع اوصاف كماليه، و خالى از هر گونه عيب و نقص اشاره مى‌كند.

اين نام مقدس قريب" هزار بار" در قرآن مجيد تكرار شده، و هيچ اسمى از اسماء مقدس او اين اندازه در قرآن نيامده است، نامى است كه قلب را روشن مى‌كند، به انسان نيرو و آرامش مى‌بخشد، و او را در جهانى از نور و صفا مستغرق مى‌سازد.

ولى بعضى عقيده دارند كه ميان" احد" و" واحد" فرق است" احد" به ذاتى گفته مى‌شود كه قبول كثرت نمى‌كند، نه در خارج و نه در ذهن، و لذا قابل شماره نيست و هرگز داخل عدد نمى‌شود، به خلاف" واحد" كه براى او دوم‌

[1]" بحار الانوار" جلد 3 صفحه 222.