و اين مقام والا و پاداشهاى مهم و بى نظير از آن كسى است كه از پروردگارش بترسد" (ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ‌).

قابل توجه اينكه در مورد مؤمنان سخن از انجام اعمال صالح نيز به ميان آمده كه در حقيقت ميوه درخت ايمان است، اشاره به اينكه ادعاى ايمان به تنهايى كافى نيست، بلكه اعمال انسان بايد گواه بر ايمان او باشد، ولى كفر به تنهايى هر چند توأم با عمل ناصالحى نيز نباشد مايه سقوط و بدبختى است، گذشته از اين كفر معمولا مبدأ انواع گناهان و جنايات و اعمال خلاف نيز مى‌شود.

تعبير" أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ" به خوبى نشان مى‌دهد كه انسانهاى مؤمن و صالح العمل حتى از فرشتگان برتر و بالاترند، چرا كه آيه مطلق است، و هيچ استثنايى در آن نيست، آيات ديگر قرآن نيز گواه بر اين معنى مى‌باشد، مانند آيات سجود فرشتگان بر آدم، و آيه و لَقَدْ كَرَّمْنا بَنِي آدَمَ‌ (اسراء- 70).

به هر حال در اين آيه نخست از پاداش مادى و جسمانى آنها كه باغهاى پر نعمت بهشتى است سخن به ميان آمده، و بعد از پاداش معنوى و روحانى آنان كه هم خدا از آنان راضى است و هم آنان از خدا راضى.

آنها از خدا راضى‌اند چرا كه هر چه خواسته‌اند به آنها داده، و خدا از آنها راضى است چرا كه هر چه او خواسته انجام داده‌اند، و اگر هم لغزشى بوده به لطفش صرفنظر كرده، چه لذتى از اين برتر و بالاتر كه احساس كند مورد قبول و رضاى معبود و محبوبش واقع شده، و به لقاى او واصل گرديده است.

آرى بهشت جسم انسان، باغهاى جاويدان آن جهان است، ولى بهشت جانش رضاى خدا و لقاى محبوب است.

جمله" ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ‌" نشان مى‌دهد كه تمام اين بركات از" خوف‌