(آل عمران- 180) در آغاز نيز همه چيز از ناحيه او بوده، و جاى اين نيست كه انسان خود را بى نياز بشمرد و مغرور گردد، و طغيان كند.

آيا چنين كسى مستحق عذاب و كيفر الهى نيست؟! در احاديث آمده است:" ابو جهل" از اطرافيان خود سؤال كرد: آيا محمد در ميان شما نيز (براى سجده) صورت به خاك مى‌گذارد؟ گفتند: آرى، گفت:

سوگند به آنچه ما به آن سوگند ياد مى‌كنيم، اگر او را در چنين حالى ببينم با پاى خود گردن او را له مى‌كنم! به او گفتند: ببين، او در آنجا مشغول نماز خواندن است! ابو جهل حركت كرد تا گردن پيامبر ص را زير پاى خود بفشارد، ولى هنگامى كه نزديك آمد عقب نشينى كرده و با دستش گويى چيزى را از خود دور مى‌كرد!، به او گفتند: اين چه وضعى است در تو مى‌بينيم؟ گفت: ناگهان ميان خودم و او خندقى از آتش ديدم و منظره وحشتناك و همچنين بال و پرهايى مشاهده كردم! در اينجا پيغمبر خدا ص فرمود: قسم به كسى كه جانم در دست او است اگر به من نزديك شده بود فرشتگان خدا بدن او را قطعه قطعه مى‌كردند و عضو عضو او را مى‌ربودند"!