و وحى پرورش نيافته‌اند كه وقتى خود را مستغنى مى‌پندارند، شروع به سركشى و طغيان مى‌كنند.

نه خدا را بنده‌اند، نه احكام او را به رسميت مى‌شناسند، نه به نداى و جدان گوش فرا مى‌دهند، و نه حق و عدالت را رعايت مى‌كنند.

انسان و هيچ مخلوق ديگر هرگز بى نياز و مستغنى نخواهد شد، بلكه موجودات ممكنه هميشه نيازمند به لطف و نعمتهاى خدا هستند، و اگر لحظه‌اى فيض او قطع شود درست در همان لحظه همه نابود مى‌گردند، منتها انسان گاهى به غلط خود را بى نياز مى‌پندارد، و تعبير لطيف آيه نيز اشاره به همين معنى است كه مى‌گويد:" خود را بى نياز مى‌بيند" نمى‌گويد:" بى نياز مى‌شود".

بعضى معتقدند كه منظور از" انسان" در آيه مورد بحث خصوص" ابو جهل" است كه از آغاز دعوت پيامبر ص به مخالفت برخاست، ولى مسلما" انسان" در اينجا مفهوم كلى دارد، و امثال ابو جهل مصداقهايى از آن مى‌باشند.

به هر حال چنين به نظر مى‌رسد كه هدف آيه اين است كه پيغمبر ص انتظار نداشته باشد مردم به زودى دعوتش را پذيرا شوند، بلكه بايد خود را براى انكار و مخالفت مستكبران طغيانگر، آماده سازد، و بداند راهى پر فراز و نشيب در پيش روى او است.

و او است كه طغيانگران را به كيفر اعمالشان مى‌رساند.

اصولا همانگونه كه بازگشت همه چيز به سوى او است، و همه مى‌ميرند و ميراث آسمان و زمين براى ذات پاك او مى‌ماند: وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌