از اين روايت، استفاده مى‌شود كه عطاياى الهى با آنكه جنبه تفضل دارد، در عين حال روى حساب اعمال است، يعنى تفضلات و عطاياى او، تناسب با اعمال صالحه انسانها دارد، و به اين ترتيب مى‌توان" حسابا" را در آيه فوق به همان معنى معروف" محاسبه" تفسير كرد، و جمع ميان اين معنى و معنى گذشته نيز مانعى ندارد (دقت كنيد).

آرى آن كس كه مالك اين جهان با عظمت و مدبر و مربى آن است، و رحمتش همه جا، و همه كس را فرا گرفته، همو بخشنده آن همه عطايا در قيامت به نيكان و پاكان است.

در حقيقت، آيه فوق اشاره‌اى به اين واقعيت است كه اگر خداوند چنين وعده‌هايى را به متقين مى‌دهد گوشه‌اى از آن را در اين دنيا، به صورت رحمت عامش، به اهل آسمانها و زمين نشان داده است.

و در پايان آيه مى‌فرمايد:" و هيچكس حق ندارد بى‌اجازه او در پيشگاهش سخنى بگويد، يا شفاعتى كند" (لا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطاباً).

ضمير در" لا يملكون" ممكن است به همه اهل آسمانها و زمين بر گردد، يا تمام متقين و طاغيان كه در عرصه محشر براى حساب و جزاء جمع مى‌شوند، و در هر حال اشاره به اين است كه هيچكس را در آن روز حق اعتراض و چون و چرا نيست، زيرا آن قدر حساب الهى دقيق و عادلانه است كه جايى براى" چون و چرا" باقى نمى‌ماند.