چه بسيار پيامبرانى كه به انواع مصائب در اين دنيا گرفتار شدند، و در مقابل چه بسيار كفار ستمگرى كه از انواع نعمتها برخوردار بودند، و اين است طبيعت زندگى دنيا.

در ضمن، اين آيه اشاره سربسته‌اى به فلسفه بلاها و حوادث دردناك نيز مى‌كند.

قابل توجه اينكه در مورد يتيمان از" اطعام" سخن نمى‌گويد، بلكه از" اكرام" سخن مى‌گويد، چرا كه در مورد يتيم تنها مساله گرسنگى مطرح نيست، بلكه از آن مهمتر جبران كمبودهاى عاطفى او است، يتيم نبايد احساس كند كه چون پدرش را از دست داده خوار و ذليل و بى‌مقدار شده، بايد آن چنان مورد اكرام قرار گيرد كه جاى خالى پدر را احساس نكند، و لذا در روايات اسلامى به مساله محبت و نوازش يتيمان اهميت خاصى داده شده است:

در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم ما من عبد يسمح يده على رأس يتيم رحمة له الا اعطاه اللَّه بكل شعرة نورا يوم القيامة:" هيچ بنده‌اى دست مرحمت بر سر يتيمى نمى‌كشد مگر اينكه خداوند به تعداد موهايى كه از زير